▲

Op dat moment was snowboarden nog geen onderdeel op de Paralympische Spelen. Bibian maakte zich er hard voor om dit te veranderen: 'Ik was ondanks mijn handicap weer kampioen bij de validen geworden. Ik dacht: als ik dit kan, zijn er vast veel anderen die ook ver kunnen komen. Hoe beter dat idee te promoten dan op het grootste para-evenement ter wereld?'

▲

'Als ik aan het boarden ben, vergeet ik even de ellende om me heen. Ik ben vaak blij, maar in mijn hoofd gaan er ook zeker andere gedachten om. Tijdens het snowboarden denk ik even helemaal nergens aan'.

▲

Sporten werd Bibian met de paplepel ingegoten: 'Ik was 11 toen we verhuisden van een gewoon huis naar een tjalk; een oud vrachtschip dat omgetoverd was tot woning, én de droom van mijn moeder. Ik vond het heerlijk op die boot. Hele dagen was ik buiten aan het zeilen, surfen en wakeboarden'.

▲

Ondanks haar bewuste keuze voor een rechtenstudie ambieerde ze eigenlijk iets totaal anders: een sportcarrière.

▲

Vorig jaar kwam haar documentaire uit: 'Ik wil dat er een grens zit aan mijn verdriet. We zeggen altijd, even janken en dan is het weer oké. Ik hoop dat het inspirerend is voor anderen die in zo’n situatie zitten'. Voor velen was Bibian het toonbeeld van optimisme. Ze sloot het leven af met een wijze les voor ons allen: 'Verzamel herinneringen, geen geld of bezittingen'.

(Flair) (RTLBoulevard) (RTLNieuws) (Fabmama) (JAN) (LINDA) (Volkskrant)

▲

Geen slechte keuze, de atlete draaide jaren mee aan de top van de snowboardwereld en behaalde succes na succes. Als ze 27 is krijgt ze slecht nieuws te horen.

▲

Ze schreef er een boek over met de toepasselijke titel 'Kutkanker': 'Door mijn ziekte ben ik me er extra van bewust dat het leven eindig is. Ik ben mijn been nu zeventien jaar kwijt, en ik verbaas me er nog dagelijks over dat er zoveel positiefs kan gebeuren. Ik zou gek worden als ik alleen maar op alle narigheid zou focussen. Ik kies voor positieve gedachten, zelfs na negen keer kanker. Soms steek ik mijn kop het liefst in het zand als een struisvogel'.

▲

Haar deelname was een inspiratie voor velen! Zelf vond ze het 'tof' en 'gaaf' ondanks de kritiek op Twitter: 'Ik hoop dat ik gewoon een goede ambassadeur kan zijn voor het rolstoeldansen en mensen kan laten zien jong, oud, beperkt of niet: je kan gewoon dansen'.

▲

Samen met haar echtgenoot en coach Edwin Spee ging ze op zoek naar alternatieven. Ze onderging een heftige behandeling waarbij het kantje boord was, desondanks melde ze negen maanden later: 'Ik ben al heel blij dat ik hier überhaupt sta en dat ik mee kan doen'.

▲

Ze groeide op als enig kind en heeft een bijzonder sterke band met haar moeder: 'We deden echt alles samen. Ging zij tennissen, dan tenniste ik mee. Het was mijn moeder die me voor het eerst op een surfplank zette. Ik was pas zes. Elke woensdagmiddag bracht ze me van paardrijden naar tennisles, en van turnen naar hockeytraining'.

▲

Ze kreeg voor de twaalfde keer te horen dat ze weer kanker had: 'Bibian is degene die de artsen en iedereen om haar heen troost, ze gaat lachend door het leven', vertelde haar partner Edwin. Ze liep door haar behandeling een dwarslaesie op maar als iemand denkt dat dit Bibian weerhoudt van haar doelen heeft het mis. Ze stelde zich als doel weer te kunnen lopen en zo geschiedde.

▲

Voor haar studie rechten verhuisde ze naar Amsterdam. In diezelfde periode besloten ook haar ouders uit elkaar te gaan en voelde ze zich erg eenzaam.

▲

Bibian is oprichtster van Mentelity Foundation, de stichting promoot jongeren met een handicap te sporten, ze schreef een tweede boek met de titel 'LEEF' en deed mee aan 'Dancing with the Stars'.

▲

Eén van de oplettende kijkers van het programma was haar neurochirurg. Hij zag hoe ze zich bewoog en maakte zich zorgen over de tumor in haar ruggenwervel die hij eerder had behandeld. Hij vroeg haar om langs te komen: 'Mijn wervel was dusdanig aangetast dat het zou kunnen als ik een verkeerde beweging zou maken met verkeerde druk daarop, dat ik eventueel die wervel zou kunnen breken'.

▲

Als iemand niet bij de pakken neer ging zitten dan was dat snowboardster Bibian Mentel. Vorig jaar overleed ze aan de gevolgen van kanker. De ziekte leidde er in 2001 toe dat haar rechteronderbeen moest worden geamputeerd, maar dat weerhield haar eigenlijk nergens van. Sterker nog, ze zorgde ervoor dat snowboarden werd toegevoegd aan het programma van de Paralympische Spelen en nam ook zelf deel aan de eerste Paralympische wedstrijd in 2014 die ze nog won ook.

Daarnaast, nadat ze uiteindelijk in een rolstoel was beland, deed ze mee aan 'Dancing with the Stars' en schreef ze twee boeken met de titels 'Kutkanker' en 'LEEF'. Er verscheen een documentaire over haar harde strijd. In 2018 zei ze: 'Ik ben opgegeven. Maar ik zie geen reden om achter de geraniums te gaan zitten'. Ze heeft ontzettend veel betekend voor haar sport en voor mensen met een beperking.

Klik verder en laat je inspireren door het tomeloze optimisme van Bibian Mentel.

▲

Ze won goud! Twee keer zelfs. Hierna gaf ze aan bij 'De Wereld Draait Door', met tranen in haar ogen, nooit te stoppen met snowboarden maar wel te stoppen met haar wedstrijd carrière.

▲

In 2016 kwam er enorm slecht nieuws. Ze kreeg te horen dat ze was uitbehandeld: 'Ik dacht: dit kan niet. Ik moet nog minimaal 5 jaar want dan is mijn zoontje 18 en volwassen en dan kan hij het alleen'.

▲

Ondanks haar gouden plak kreeg ze voorafgaande aan haar deelname de nodige tegenslagen met betrekking tot haar gezondheid. De kanker bleef maar terugkeren.

▲

'En op de dag dat ik voor het eerst op een board stond, vielen de puzzelstukjes op hun plek. Met mijn propedeuse en spaargeld op zak, ben ik vertrokken naar de sneeuw'.

▲

In 2014 was het zover, de para-snowboardcross werd toegevoegd aan het paralympisch programma en wie won dit onderdeel? Bibian! 'Eigenlijk had ik al gewonnen omdat snowboarden een onderdeel was geworden'.

▲

Ze omschreef zichzelf als een vastbijter en dat bewees ze wel want ondanks dat ze de periode beschrijft als 'de heftigste in 18 jaar', hield ze deelname aan de Paralympische Spelen in Zuid-Korea in haar achterhoofd. Ze kreeg van haar artsen groen licht voor deelname: 'Dit is mijn manier van overleven. Dat is het enige wat ik zelf in de hand heb: goed voor mijn lijf zorgen en fit blijven.'

▲

Drie maanden erna werd ze Nederlands kampioene bij de validen. Ze ging verder als para-snowboarder. Ze werd moeder van een zoon en werkte met atleten.

▲

Vier maanden na de amputatie stond ze alweer op haar snowboard: 'Het deed wel pijn, maar het was helemaal fantastisch! Ik had een smile van oor tot oor, het was heerlijk. Dat gevoel dat ik gewoon kon doen wat ik het allerliefste deed'.

▲

Na vijf maanden kwam de ziekte terug en kwam ze voor een moeilijke keuze namelijk een behandeling of het amputeren van haar onderbeen: 'Ik heb alleen maar gehuild. Ik wist eigenlijk wel dat ik geen keuze had. Ik koos voor het leven, en dus voor amputatie'.

▲

Op zomervakantie gingen ze bijna nooit maar waar het gezin geen genoeg van kon krijgen was de wintersport. Soms gingen ze wel drie keer per jaar.

▲

Ze ontdekte ook haar grote passie: In diezelfde periode leerde ik snowboarden en was meteen verkocht. 'Die witte wereld, de snelheid, de vrijheid en dan die adrenalinekick: in de sneeuw vergat ik alles om me heen'.

▲

'Ik was drie jaar toen ik voor het eerst op mijn skietjes door de sneeuw gleed. Mijn moeder is nu 76, en doet dat nog steeds! Die liefde voor sneeuw is me echt met de paplepel ingegoten'.

▲

In 1999 scheurde ze haar enkelbanden. De blessure leek maar niet over te gaan. De artsen ontdekten een zeldzame vorm van botkanker in haar onderbeen: 'Ik moest acuut stoppen met sporten'.