Alles kan tot dan gebeuren!
In het hart van de Indonesische archipel ligt een onzichtbare grens die wetenschappers al meer dan een eeuw fascineert. Het is geen lijn getrokken door politiek of menselijke handen, maar eerder door de natuur zelf. Als je van het ene deel van Indonesië naar het andere reist, wordt deze mysterieuze scheiding steeds duidelijker, terwijl tijgers en olifanten aan de ene kant rondlopen en kangaroes en kaketoes aan de andere kant gedijen. Dit staat bekend als de Wallace-lijn, een onzichtbare grens met een ongelooflijk verrassende uitleg.
Waarom zijn de soorten aan beide zijden van deze scheiding zo enorm en dramatisch verschillend? Wie zou dit ooit ontdekt kunnen hebben? En wat zegt dit over de manier waarop dieren over de wereld bestaan?
Klik door de volgende galerij om erachter te komen.
De Wallace-lijn is een grens die door het archipel-land Indonesië snijdt en de fauna van Zuidoost-Azië en Australië scheidt. Hoewel de grens misschien onzichtbaar is, vertegenwoordigt het een scherpe scheiding in de manier waarop soorten zijn verdeeld tussen de twee regio's.
De scheiding tussen soorten werd voor het eerst geïdentificeerd door Alfred Russel Wallace, een naturalist en ontdekkingsreiziger, in de 19e eeuw, hoewel het pas later zijn naam kreeg.
Wallace verkende de Maleisische Archipel in het midden van de 19e eeuw, en terwijl hij de verdeling van soorten bestudeerde, merkte hij een duidelijke verschuiving in de soorten dieren aan weerszijden van de smalle Lombokstraat (tussen de eilanden Bali en Lombok).
Het eerste dat Wallace opmerkte, waren de vogels. Terwijl hij van Bali naar Lombok reisde, zag hij dat bepaalde soorten die in Bali talrijk waren (zoals de koperen barbet) niet in Lombok voorkwamen.
De Wallace-lijn loopt tussen de eilanden Bali en Lombok en strekt zich naar het noorden uit tussen Borneo en Sulawesi. De eilanden liggen op hun nauwst 36 km uit elkaar, maar de lijn verdeelt ze in twee regio's: de Aziatische kant in het westen en de Australische kant in het oosten.
De Wallace-lijn is van groot belang voor de biogeografie, omdat het het punt markeert waar de soorten van Azië en Australië elkaar ontmoeten. Ondanks de nabijheid van de eilanden blijven hun flora en fauna duidelijk verschillend. Maar waarom is dat zo?
De wereld onder onze voeten rust op puzzelstukjes die bekendstaan als tektonische platen, die altijd in beweging zijn. De oorsprong van de Wallace-lijn kan worden teruggevoerd op de bewegingen van deze tektonische platen miljoenen jaren geleden.
Alle landmassa's ten westen van de Wallace-lijn liggen op het Sunda-plat, terwijl alles ten oosten daarvan (inclusief Australië) op het Sahul-plat ligt.
Lang geleden zorgden de bewegingen van deze platen ervoor dat de Aziatische en Australische landmassa's langzaam uit elkaar dreven, wat diepe oceaanplassen creëerde die als natuurlijke barrières voor de migratie van soorten hebben gefungeerd gedurende 50 miljoen jaar.
Tijdens het Pleistoceen, ongeveer 2,5 miljoen jaar geleden, waren de zeespiegels veel lager en waren veel landverbindingen tussen de eilanden blootgelegd. Dit stelde dieren in staat om verder te migreren, echter konden ze nog steeds niet tussen Azië en Australië oversteken.
De Wallace-lijn komt nauw overeen met diepe oceaanplassen die historisch gezien hebben voorkomen dat er landbruggen konden ontstaan. Deze zeer diepe plassen hebben ervoor gezorgd dat terrestrische soorten niet tussen Azië en Australië konden oversteken.
Aan de westkant van de Wallace-lijn zijn de soorten voornamelijk van Aziatische oorsprong, zoals tijgers, olifanten en primaten.
Aan de oostkant van de lijn, in Australië, zijn buideldieren (zoals kangaroes) en eierleggende zoogdieren (zoals de vogelbekdier) meer aanwezig.
Oceaanstromingen hebben ook bijgedragen aan de scheiding van soorten over de Wallace-lijn. De sterke stromingen in de zeestraten tussen de eilanden maken het moeilijk voor aquatische soorten en zaden die door water worden meegevoerd om tussen de twee regio's over te steken.
Hoewel vogels kunnen vliegen, steken veel soorten de Wallace-lijn ook niet over. Vogels vermijden vaak het oversteken van open water, omdat vegetatie hen bescherming biedt en ze het onwaarschijnlijk vinden om in open lucht te vliegen.
In tegenstelling tot de fauna van de regio zijn de flora niet strikt verdeeld langs de Wallace-lijn. Dit komt omdat planten op een andere manier nieuwe gebieden koloniseren dan dieren.
Er is slechts één geslacht van planten dat de Wallace-lijn niet oversteken, namelijk de Australische Eucalyptus.
Mariene soorten houden zich ook niet aan de Wallace-lijn. Het gebied tussen het Sahul-shelf en de Wallace-lijn staat bekend als de koraaldriehoek, die de meest diverse mariene omgeving ter wereld herbergt.
Hoewel Charles Darwin vaak wordt beschouwd als de persoon die de evolutie 'ontdekte', was het Alfred Russel Wallace die de theorie van de evolutie onafhankelijk ontwikkelde. Zijn studies in Indonesië vormden de basis van de theorie.
Maar Alfred Russel Wallace was niet de eerste die de enorme verschillen in de soorten van deze twee regio's opmerkte. In feite zijn vragen zoals deze terug te traceren tot 1521, toen de Venetiaanse ontdekkingsreiziger Antonio Pigafetta dezelfde verschillen opmerkte.
Andere naturalisten, waaronder G.W. Earl, deden ook soortgelijke observaties. Al dit eerdere werk van eerdere professionals speelde een cruciale rol in het vormen van Wallace's theorieën.
De naam voor de Wallace-lijn werd pas in 1968 bedacht, bijna een decennium nadat Alfred Russel Wallace door Indonesië reisde. De naam werd voorgesteld door T.H. Huxley, die de lijn ook ten westen van de Filippijnen plaatste (ondanks Wallace's aanvankelijke aarzeling).
Sommige naturalisten hebben de voorkeur gegeven aan het gebruik van Weber's Lijn om het scherpe verschil tussen soorten aan te tonen. Weber's Lijn werd voorgesteld door de Duits-Nederlandse zoöloog Max Wilhelm Carl Weber en ligt verder oostelijk dan de Wallace-lijn.
Afbeeldingscredits: Hennemann, Conle, & Suzuki (2015)
Lydekker's Lijn, die werd voorgesteld door naturalist en geoloog Richard Lydekker, plaatst de scheiding nog verder naar het oosten. De lijn loopt dicht bij het eiland Nieuw-Guinea, bijna 1.600 km oostelijk van de Wallace-lijn.
Voortdurende genetische studies, fossiele ontdekkingen en klimaatmodellen verdiepen ons begrip van hoe deze grens het leven in Zuidoost-Azië en Australië heeft gevormd.
Het werk van Alfred Russel Wallace over de Wallace-lijn heeft een blijvende erfenis achtergelaten in de natuurwetenschappen. Zijn inzichten hielpen hem te vestigen als de vader van de biogeografie (hoe levende dingen zijn verspreid). Zijn werk blijft centraal staan in ons begrip van hoe het leven over de planeet is gestructureerd.
Bronnen: (Interesting Engineering) (The Financial Express) (Britannica)
Waarom steken dieren de mysterieuze Wallace-lijn niet over?
Het verhaal achter de verbazingwekkende scheiding die wetenschappers in de war heeft gebracht
LIFESTYLE Wallace lijn
In het hart van de Indonesische archipel ligt een onzichtbare grens die wetenschappers al meer dan een eeuw fascineert. Het is geen lijn getrokken door politiek of menselijke handen, maar eerder door de natuur zelf. Als je van het ene deel van Indonesië naar het andere reist, wordt deze mysterieuze scheiding steeds duidelijker, terwijl tijgers en olifanten aan de ene kant rondlopen en kangaroes en kaketoes aan de andere kant gedijen. Dit staat bekend als de Wallace-lijn, een onzichtbare grens met een ongelooflijk verrassende uitleg.
Waarom zijn de soorten aan beide zijden van deze scheiding zo enorm en dramatisch verschillend? Wie zou dit ooit ontdekt kunnen hebben? En wat zegt dit over de manier waarop dieren over de wereld bestaan?
Klik door de volgende galerij om erachter te komen.