Een kijkje in het dagelijkse bestaan van mysterieus Noord-Korea
In landen en staten waar de doodstraf, of executie, legaal is, worden ter dood veroordeelden meestal vastgehouden in aparte gevangenisvleugel, beter bekend als death row of dodencellen.
Veel landen over de hele wereld hebben de doodstraf afgeschaft of voor onbepaalde tijd opgeschort, waaronder heel West-Europa, Rusland, het grootste deel van Zuid-Amerika en ongeveer tweederde van Afrika. Andere grote wereldmachten zoals de Verenigde Staten, India, China en een groot deel van het Midden-Oosten maken echter nog steeds in verschillende mate gebruik van de doodstraf.
Over de hele wereld worden verschillende executiemethoden gebruikt en het debat over welke het meest humaan is, is nog steeds gaande. Hoewel de dodelijke injectie ooit als de veiligste en minst pijnlijke werd beschouwd, is deze methode berucht geworden vanwege de vele fouten die bij het geven ervan worden gemaakt. Hierdoor kwamen veel veroordeelden alsnog op een heel pijnlijke manier aan hun einde en veel executies werden daarom uitgesteld.
Andere methoden die in de Verenigde Staten worden gebruikt zijn dood door gaskamer en soms door ophanging. In India is de doodstraf legaal maar wordt zelden uitgevoerd, uitsluitend door ophanging. In China worden executies uitgevoerd door middel van een dodelijke injectie of een vuurpeloton.
Volgens Amnesty International zaten er eind 2021 wereldwijd minstens 28.670 mensen in dodencellen. In april 2022 zaten er alleen al in de Verenigde Staten 2.414 mensen in de dodencel.
Het is begrijpelijk om aan te nemen dat doodvonnissen snel worden voltrokken, maar dat is zelden het geval. De meeste ter dood veroordeelden zitten minstens 15 jaar in de dodencel voordat ze geëxecuteerd worden en sommige gevangenen wachten wel 40 jaar in ondraaglijke angst.
Het is bekend dat dodencellen van mindere kwaliteit zijn dan die van normale gevangenen. Gevangenen worden in hun eigen cel gehouden, die zo klein kan zijn als een inloopkast.
Het stigma rond ter dood veroordeelden wekt meestal vijandigheid op bij andere gevangenisbewoners en de veroordeelden sterven vaker vroegtijdig en door geweld dan andere gevangenen. Sommige onderzoeken tonen aan dat maar liefst 25% van de ter dood veroordeelden vermoord zal worden voordat hun executie plaatsvindt.
Zoveel jaren leven in het volle besef van je doodvonnis, opgesloten in kleine cellen met extreem beperkt medelevend contact, daar wordt iedereen gek van. Extreme depressies, psychoses en andere tekenen van geestelijke achteruitgang komen dan ook vaak voor bij ter dood veroordeelden.
Er is ook een unieke aandoening die bekend staat als het dodencellensyndroom en die alleen voorkomt bij ter dood veroordeelden. Psychotische waanvoorstellingen, zelfmoordneigingen en heftige stemmingswisselingen zijn veel voorkomende symptomen van dit syndroom, veroorzaakt door de zeer schadelijke en gekmakende omgeving van de dodencel.
Het tellen van de gevangenen is gebruikelijk in de meeste dodencellen over de hele wereld, hoewel ze variëren in frequentie. In sommige landen gebeurt dit drie of vier keer per dag, maar in andere landen, zoals de Verenigde Staten, kan het wel 48 keer per dag gebeuren, of elk half uur, de klok rond.
Dit martelende systeem van geteld moeten worden leidt tot een wijdverspreid slaaptekort in de dodencellen, net als de erbarmelijke slaapomstandigheden in veel gevangenissen. Sommige celbedden zijn niet eens van matrassen voorzien.
Matras of geen matras, de slaapomstandigheden in de dodencellen laten veel te wensen over. Het gebrek aan natuurlijk licht maakt het bijzonder moeilijk om een regelmatig slaapschema aan te houden, net als de voortdurende verstoring door bewakers die komen tellen.
Wanneer je in de Verenigde Staten ter dood wordt veroordeeld, zit je dus ook een vreselijke gevangenisstraf uit. Ter dood veroordeelden worden onderworpen aan een langere periode van eenzame opsluiting dan in ieder ander in het gevangenissysteem. Terwijl eenzame opsluiting meestal gebruikt wordt als straf in korte periodes van slechts een paar dagen of weken, worden ter dood veroordeelde gevangenen 23 uur per dag in eenzame opsluiting gehouden tot de dag van hun executie, wat meestal een wachttijd van meer dan 15 jaar bedraagt.
Naast basaal menselijk contact worden ter dood veroordeelden ook beroofd van andere simpele rechten zoals toegang tot goede hygiëne. Op veel plaatsen mogen ter dood veroordeelden maar één keer in de twee dagen een bad nemen.
Tijd op de gevangenisterreinen en in de sportzalen is ook erg beperkt: de gemiddelde ter dood veroordeelde krijgt ongeveer vier uur beweging per week. Veel cellen in de dodencellen maken het ook onmogelijk om te bewegen buiten de schaarse bewegingsuren.
Terwijl de meeste landen die vandaag de dag nog steeds de doodstraf hanteren dit 'humaan' doen, hebben de Verenigde Staten een beruchte geschiedenis van mislukte executies. Van verkeerd geïnstalleerde elektrische stoelen waarin gevangenen verbrandden, tot de vele dodelijke injecties die fout zijn gegaan door niet in de ader te injecteren of ongeteste medicijncocktails te gebruiken. In de afgelopen 100 jaar mislukten bijna 300 executies in de Verenigde Staten.
Er zijn ook talloze incidenten geweest over de hele wereld van veroordeelde personen die onschuldig bleken te zijn terwijl de executie al had plaatsgevonden. Nieuwe onderzoekstechnologieën zijn gebruikt om twijfelachtige zaken uit het verleden opnieuw te bekijken en er zijn tientallen veroordelingen uit het verleden waarvan experts nu geloven dat ze onschuldige mensen onterecht de dood in hebben gejaagd. Men denkt dat ongeveer 4,1% van de gevangenen die vandaag de dag hun lot afwachten, onschuldig zijn.
Er wordt heel weinig gedaan in deze zaken, zelfs wanneer wangedrag en dwang door de politie is bewezen. In 1944 werd de 14-jarige George Stinney (foto) na slechts 10 minuten beraadslaging ter dood veroordeeld voor de vermeende moord op twee jonge meisjes in South Carolina. Stinney werd slechts enkele maanden na zijn veroordeling geëxecuteerd via de elektrische stoel. Later werd vastgesteld dat hij geen eerlijk proces had gekregen en niet geëxecuteerd had mogen worden. Stinney werd vrijgesproken en er werd geen verdere actie ondernomen.
Soms wordt onschuld bewezen voordat een ter dood veroordeelde geëxecuteerd wordt. Sinds 1973 zijn meer dan 190 mensen in de Verenigde Staten onschuldig bevonden en vrijgesproken van alle veroordelingen. Soms slechts enkele dagen voor hun geplande executie.
De toegang tot religieuze praktijken en materialen is ook ernstig beperkt in de dodencellen. Zoals bepaald in de voorwaarden van hun eenzame opsluiting is het de meeste gevangenen verboden om kerkdiensten bij te wonen en is het moeilijk om aan allerlei lectuur te komen, ook religieuze.
Gevangenisvoedsel is van slechte kwaliteit en dit is niet anders voor ter dood veroordeelden. Zij mogen zelden in de cafetaria toegelaten worden.
Je hebt vast weleens in films gezien hoe een gevangene de dag voor zijn executie zijn. lievelingseten mag kiezen voor zijn laatste maaltijd. Hoewel dit op sommige plaatsen nog wel gebeurt, hebben veel andere plaatsen, zoals Texas, deze traditie afgeschaft.
De meeste cellenblokken in dodencellen over de hele wereld zijn volledig verstoken van airconditioning of verwarming, waardoor gevangen extreme kou en hitte moeten doorstaan.
Op sommige plaatsen kunnen luxeartikelen worden verdiend of gekocht, zoals lectuur, tv's of extra tijd buitenshuis. Al deze dingen kunnen echter in een oogwenk worden afgenomen als straf voor zelfs de kleinste overtreding.
Naarmate de jaren verstrijken, kun je je afvragen of het beter of slechter is om te weten wanneer de dood precies komt. Voor de meesten is het een betwistbaar punt, aangezien de datum van executie wordt achtergehouden voor gevangenen en door allerlei bureaucratische factoren naar voren of naar achteren kan worden geschoven.
Veel mensen die tientallen jaren in de dodencel op hun executie wachten, worden oud voordat ze de dood vinden. De oudste man in de moderne geschiedenis die geëxecuteerd werd, was de 83-jarige Walter Moody, die in 2018 in Alabama ter dood werd gebracht.
Tal van organisaties over de hele wereld strijden voor de afschaffing van de doodstraf, omdat ze beweren dat de doodstraf niet alleen ethisch ondeugdelijk is, maar ook een inbreuk vormt op de grondwettelijke rechten van gevangenen. Bewegingen tegen de doodstraf zijn in de 21e eeuw in een stroomversnelling geraakt en in een aantal landen wordt de kwestie opnieuw bekeken.
Bronnen: (Ranker) (Death Penalty Information Center) (CNN)
In de Verenigde Staten krijgen ter dood veroordeelde gevangenen gemiddeld maar één uur per dag buiten hun cel. De overige 23 uur worden doorgebracht in de isolatie van hun karige cel.
De doodstraf is een van de oudste vormen van straffen en heeft door de eeuwen heen drastisch in populariteit geschommeld. Terwijl veel delen van de wereld hebben besloten om deze praktijk af te schaffen, hebben andere landen het in stand gehouden. In sommige gebieden is het aantal jaarlijkse executies in de 21e eeuw zelfs gestaag toegenomen.
De straf wordt veelal niet gelijk in uitvoering gebracht. Sommigen wachten zelfs tientallen jaren totdat het zover is. Hoe is het leven voor gevangenen die hun lot afwachten? Lees verder om daar achter te komen.
Leven op 'death row': een kijkje binnenin
Hoe het is om een tot de dood veroordeeld leven te leiden
LIFESTYLE Criminaliteit
De doodstraf is een van de oudste vormen van straffen en heeft door de eeuwen heen drastisch in populariteit geschommeld. Terwijl veel delen van de wereld hebben besloten om deze praktijk af te schaffen, hebben andere landen het in stand gehouden. In sommige gebieden is het aantal jaarlijkse executies in de 21e eeuw zelfs gestaag toegenomen.
De straf wordt veelal niet gelijk in uitvoering gebracht. Sommigen wachten zelfs tientallen jaren totdat het zover is. Hoe is het leven voor gevangenen die hun lot afwachten? Lees verder om daar achter te komen.