Een kijkje in het dagelijkse bestaan van mysterieus Noord-Korea
Net voor zonsopgang op 25 februari 1922 werd een man die bekend stond als Blauwbaard van Gambais geëxecuteerd door de guillotine voor de poorten van Gevangenis Saint-Pierre in Versailles, vlakbij Parijs.
Zijn executie door onthoofding was de eerste keer in de geschiedenis dat zo'n gebeurtenis werd gefotografeerd en het maakte een einde aan het leven van een van Frankrijks meest beruchte seriemoordenaar. Maar waarom werd hij de Blauwbaard van Gambais genoemd? Voor het antwoord moeten we teruggaan naar het Frankrijk van de late 17e eeuw en naar een auteur genaamd Charles Perrault.
In 1697 verscheen Histoires ou contes du temps passé , een verzameling literaire sprookjes geschreven door Charles Perrault en in het Nederlands beter bekend als 'Sprookjes van Moeder de Gans'.
Onder de sprookjes die in de editie zijn verzameld, waren Perraults versies van klassiekers als 'Doornroosje', 'Roodkapje' en 'Gelaarsde Kat'. Er zat ook een veel donkerder, sinister verhaal bij over een rijke en machtige edelman genaamd Blauwbaard.
Blauwbaard, zo genoemd vanwege zijn inktblauwe snorharen, is een echte rokkenjager. Hij is zes keer getrouwd geweest met mooie vrouwen. Ze zijn echter allemaal op mysterieuze wijze verdwenen.
Op zoek naar een zevende bruid bezoekt Blauwbaard een buurman en betovert zijn jongste dochter met charme en charisma. Hij wint haar hand.
De jonge bruid gaat bij Blauwbaard wonen in zijn weelderige kasteel op het afgelegen platteland.
Op een ochtend kondigt Blauwbaard aan dat hij op zakenreis moet vertrekken en geeft hij de sleutels van het kasteel aan zijn vrouw.
De sleutels openen alle deuren in het kasteel. De kamers bevatten rijkdommen. Maar Blauwbaard verbiedt zijn vrouw om naar beneden te gaan, waar één sleutel een geheime ondergrondse kamer zal openen.
Nu haar man weg is, nodigt de eenzame vrouw haar zus Anne en haar vrienden en neven uit voor een feestje. Ze doorzoeken Blauwbaards kisten op zoek naar goud en zilver. Ondertussen wordt de vrouw verleid door wat ze in de verboden kelder zal vinden.
Ze sluipt naar beneden, opent de deur en wordt geconfronteerd met een tafereel van absolute afschuw. De kamer is besmeurd met bloed en bezaaid met de vermoorde lichamen van de vorige zes vrouwen van Blauwbaard.
Geschrokken sluit ze snel de deur en doet hem op slot. Maar in haar haast heeft ze bloed op de sleutel gesmeerd.
Ondertussen is haar man thuisgekomen. Hij vindt de bebloede sleutel en dreigt zijn vrouw ter plekke te vermoorden. Gealarmeerd door haar geschreeuw trekken haar neven hun zwaarden en slaan de woedende Blauwbaard neer.
Nu Blauwbaard dood is, erft zijn vrouw zijn rijkdom en zijn kasteel. Ze begraaft de zes gedode vrouwen en probeert na haar verschrikkelijke beproeving haar leven weer op te bouwen.
222 jaar later, 1919. Henri Désiré Landru is net gearresteerd in Parijs op verdenking van moord.
Landru, een veroordeelde oplichter die tijdens de Eerste Wereldoorlog onder verschillende namen opereerde in de Franse hoofdstad, wordt er door de politie van verdacht een seriemoordenaar te zijn. Zijn naam wordt in verband gebracht met de verdwijning van ten minste negen vrouwen. Hij wordt ook verantwoordelijk gehouden voor de verdwijning van een jonge man, de zoon van een van de vermiste vrouwen. Het probleem is dat er geen lichamen zijn.
Landru, die al getrouwd is en volwassen kinderen heeft op het moment van zijn arrestatie, wordt vervolgens beschuldigd van de moord op 10 vrouwen en een man. De naam van nog een vermiste vrouw wordt aan de lijst toegevoegd terwijl Landru in hechtenis zit. Zijn proces begint op 21 november 1921.
Het proces tegen Henri Désiré Landru is een mediasensatie. Nadat is vastgesteld dat hij waarschijnlijk minstens zeven van zijn slachtoffers heeft vermoord in zijn villa bij Gambais, noemen de kranten de beschuldigde Blauwbaard van Gambais. Dit is een duidelijke verwijzing naar Perraults sprookjesfiguur en naar Landru's volle baard, die in werkelijkheid roestrood van kleur is.
Afgebeeld is Villa Tric, het huis van Landru in Gambais. Hij vermoordde hier zeven vrouwen tussen december 1915 en januari 1919. De afgelegen locatie op het platteland, net als het kasteel van Blauwbaard, kwam hem goed van pas. Tijdens het proces werd de villa al snel een toeristische attractie. Het pand staat er nog steeds en is tegenwoordig een privéwoning.
Landru blijft tijdens het hele proces volhouden dat hij onschuldig is. Maar verder bewijs van wangedrag betrekt hem bij nog meer doden.
Een huis in Vernouillet ten noordwesten van Parijs, dat Landru huurde van december 1914 tot augustus 1915, wordt doorzocht. Men denkt dat zijn eerste slachtoffer, Jeanne Cuchet, en haar zoon André hier zijn vermoord.
Jeanne Cuchet was weggelopen met Landru toen hij op de vlucht was nadat hij tientallen mensen grote sommen geld had afhandig gemaakt met een investeringsfraude. Cuchets zoon vergezelde hen beiden. De politie vermoedde dat het haar kennis van de zwendel was die Landru ertoe bracht Cuchet en haar zoon te vermoorden.
Eén vraag bleef tijdens het hele proces: hoe had Landru zich van de slachtoffers ontdaan? De vreselijke waarheid kwam aan het licht toen een oven uit zijn villa werd ontdekt. De aanklager beweerde dat hij de oven had gebruikt om de lichamen van zijn slachtoffers te verbranden. Het macabere bewijsstuk werd aan de rechtbank getoond en gefotografeerd.
In een parallel met het sprookje van Blauwbaard helpt Fernande Segret, de nog levende verloofde van Landru, zijn lot te bezegelen door in de rechtszaal te beweren dat hij haar twee keer heeft geprobeerd te vergiftigen. Haar getuigenis werd geloofd.
De moeder van een ander slachtoffer, de 19-jarige Andrée Babelay, vertelt de rechtbank dat haar dochter enige tijd met Landru in Gambais had doorgebracht en voor het laatst was gezien door een plaatselijke jachtopziener toen ze leerde fietsen.
Deze onthulling had er eerder toe geleid dat de politie het platteland rond Landru's villa ging doorzoeken, een speurtocht die indirect bewijs aan het licht bracht dat Miss Babelay en andere vermeende slachtoffers inderdaad de omgeving van Villa Tric hadden bezocht kort voor hun verdwijning.
De laatste nagel aan de doodskist van Henri Désiré Landru was het papierspoor dat de politie naar de deur van de moordenaar leidde. Landru had kassabonnen bij zich van kostbaarheden die hadden toebehoord aan zijn eerste bekende slachtoffer, Jeanne Cuchet. Als bewijsmateriaal werden ook verschillende papiertjes gepresenteerd met daarop de vermiste vrouwen, waaronder Célestine Buisson, zijn zevende bekende slachtoffer, en andere documenten die de man in verband brachten met de moorden. Zijn motief was eenvoudige hebzucht, geldelijk gewin ten koste van iemands leven.
Op de avond van 30 november 1921 bevond de jury Landru schuldig aan alle 11 moorden die op de aanklacht stonden. Hij werd ter dood veroordeeld. Zijn executie met de guillotine in de gevangenis van Versailles op 25 februari 1922 werd vastgelegd door fotografen. Deze foto, hoewel zwaar geretoucheerd, laat zien hoe Landru naar zijn einde wordt geleid.
Het lichaam van Blauwbaard van Gambais werd met paard en wagen naar Cimetière des Gonards gebracht en aanvankelijk begraven in een gemarkeerd graf. Later werden zijn overblijfselen echter opgegraven en herbegraven in een ongemarkeerd graf op dezelfde begraafplaats.
Bronnen: (The Cine- Tourist) (RFI)
Blauwbaard is misschien niet het bekendste sprookje, maar wel een van de meest sinistere. Het verhaal werd in 1697 geschreven door de Franse auteur Charles Perrault en gaat over een wreed en sluw persoon die betrokken is bij de verdwijning van verschillende vrouwen. Maar zou fictie een voorbode zijn geweest van een echte misdaad?
In het begin van de 20e eeuw trok het proces tegen een man die beschuldigd werd van de moord op een vergelijkbaar aantal vrouwen griezelige parallellen met de fictieve Blauwbaard. Dus wie is precies het personage van Perrault en waarom kreeg een vermeende seriemoordenaar 200 jaar later de bijnaam Blauwbaard van Gambais?
Klik verder en ontdek meer over het sprookje én het waargebeurde verhaal.
Waarom Blauwbaard zijn vrouwen vermoordde
De griezelige gelijkenissen tussen een sprookje en een waargebeurd verhaal
LIFESTYLE Moord
Blauwbaard is misschien niet het bekendste sprookje, maar wel een van de meest sinistere. Het verhaal werd in 1697 geschreven door de Franse auteur Charles Perrault en gaat over een wreed en sluw persoon die betrokken is bij de verdwijning van verschillende vrouwen. Maar zou fictie een voorbode zijn geweest van een echte misdaad?
In het begin van de 20e eeuw trok het proces tegen een man die beschuldigd werd van de moord op een vergelijkbaar aantal vrouwen griezelige parallellen met de fictieve Blauwbaard. Dus wie is precies het personage van Perrault en waarom kreeg een vermeende seriemoordenaar 200 jaar later de bijnaam Blauwbaard van Gambais?
Klik verder en ontdek meer over het sprookje én het waargebeurde verhaal.