Het beschermt niet uitsluitend een beschermmiddel
De Rorschach test is een voorspellende psychologische test die werd ontwikkeld door de Zwitserse psychiater Hermann Rorschach in het begin van de 20e eeuw.
Terwijl hij studeerde aan de Universiteit van Zürich en lezingen bijwoonde van onder anderen Carl Jung, raakte Rorschach geïnteresseerd in het vinden van manieren om de geest te interpreteren.
Tijdens zijn vroege experimenten liet hij een serie inktvlekken zien aan deelnemers en noteerde hij wat ze zagen en hoe.
Rorschach had aanvankelijk gedacht aan het gebruik van de inktvlekken als een soort perceptueel experiment, in plaats van een soort diagnostische test.
Hij realiseerde zich echter al snel dat er patronen zaten in de antwoorden van verschillende mensen met verschillende persoonlijkheidskenmerken.
In 1918 had de jonge Rorschach de resultaten van zijn eerste inkblotexperiment opgeschreven, samen met de methode die hij gebruikte en een basisschema voor de interpretatie van de resultaten.
Hoewel Rorschach in 1922 overleed en geen getuige was van de latere invloed van zijn werk, vormde het toch de basis van een belangrijke projectieve test die vandaag de dag nog steeds wordt gebruikt.
Ondanks tientallen jaren van controverse wordt de Rorschach-test nog steeds gebruikt in veel hedendaagse contexten, van de rechtszaal tot sollicitatieprocedures.
Het uitgangspunt van de test is dat psychiaters door het onderzoeken van de afbeeldingen die iemand in de inktvlekken ziet, conclusies kunnen trekken over de geestestoestand van die persoon en of hij of zij lijdt aan een geestelijke ziekte.
Het idee is dat de antwoorden van mensen die lijden aan psychische aandoeningen aanzienlijk zullen verschillen van de antwoorden van mensen die mentaal gezond zijn.
Sinds Rorschachs tijd zijn er verschillende versies van de test geweest, maar hij maakt nog steeds gebruik van dezelfde kernafbeeldingen van inktvlekken die hij zelf gebruikte in 1917 en 1918.
Bij de Rorschach test is het belangrijk om op te merken dat er 'goede' en 'foute' antwoorden zijn. In 2009 ontstond er zelfs grote verontwaardiging toen Wikipedia deze antwoorden publiceerde.
Volgens veel psychologen was dit een schande omdat de Rorschach inktvlekken zelf geheim moesten blijven, om nog maar te zwijgen over de antwoorden op de test.
De gedachte was dat door het publiceren van de antwoorden, patiënten in staat zouden zijn om te studeren voor de test en de juiste antwoorden te onthouden, waardoor de test nutteloos zou worden.
Wat deze psychologen zich niet realiseerden, was dat de antwoorden op de Rorschach test al minstens sinds de jaren 70 openbaar waren.
Ze werden zelfs gepubliceerd in het boek 'The Nuremberg Mind' uit 1975 van Florence R. Miale en Michael Selzer en in het boek 'Big Secrets' uit 1983 van William Poundstone.
Het laatste van deze boeken bevat zelfs een hoofdstuk over hoe je kunt 'valsspelen' bij de Rorschachtest. Dat wil zeggen, hoe je antwoorden moet geven zodat je niet mentaal onwel lijkt.
Misschien was er dan ook geen behoefte aan een dergelijke controverse toen de antwoorden op de Rorschach-test openbaar werden gemaakt op Wikipedia. De antwoorden waren immers al openbaar, zij het minder gemakkelijk toegankelijk.
De echte controverse over de Rorschach-test gaat over de vraag of deze überhaupt wel geldig is. Het heeft inderdaad niet veel zin om een test te beschermen die toch waardeloos is.
Voorstanders van de Rorschach test geloven dat het een gevoelig en duidelijk instrument is dat nauwkeurig een reeks medische aandoeningen kan detecteren.
Het zijn de voorstanders van de test in het veld van de psychologie die pleiten voor het blijven gebruiken ervan in serieuze situaties, zoals het diagnosticeren van iemand die terecht staat voor een misdaad met een geestelijke ziekte.
Critici binnen de psychologiegemeenschap zijn echter van mening dat de test niets meer is dan pseudowetenschap en dat het voortdurende gebruik ervan een schande is voor het beroep.
In 2003 publiceerde een groep psychologen die twijfelen aan de geldigheid van de test hun boek 'What's Wrong with Rorschach'.
In het boek keken de co-auteurs naar meer dan 50 jaar onderzoek en studies naar het wetenschappelijk bewijs voor de Rorschach test en concludeerden dat het "in het beste geval zwak en in het slechtste geval onbestaand" is.
De publieke opinie heeft niet de neiging om de Rorschach-test gunstig te beoordelen; veel mensen zijn sceptisch over hoeveel inzicht deze test eigenlijk kan geven.
Dit kan deels te maken hebben met de algemene scepsis rond psychiatrische testen. Het kan ook te maken hebben met het feit dat de Rorschach test geen 'kant-en-klaar' resultaat oplevert zoals bijvoorbeeld een IQ-test dat doet.
Het is echter de moeite waard om in gedachten te houden dat als het om de menselijke geest gaat, het onredelijk is om een kant-en-klaar resultaat te verwachten.
Zie ook:
Bronnen: (The Guardian) (Live Science)
De Rorschach test werd voor het eerst ontworpen door een Zwitserse psychiater in het begin van de 20e eeuw en is een projectieve test die wordt gebruikt om geestelijke ziekten te diagnosticeren. In de psychologiegemeenschap zijn de meningen over de test zeer verdeeld. Degenen die in de Rorschach-test geloven, vinden het een waardevol diagnostisch hulpmiddel dat wijdverspreide toepassingen kent. Voor de experts die er niet in geloven is de Rorschach-test echter een complete kwakzalverij, pseudowetenschap op zijn best.
Ondanks dat de Rorschach test gehuld is in controverse, wordt hij nog steeds gebruikt in veel belangrijke contexten, zoals het diagnosticeren van verdachten met een mentale afwijking in strafzaken.
Nieuwsgierig? Bekijk deze galerij voor meer informatie.
Wat is de Rorschach-test en waarom is hij zo controversieel
Inktvlekken gebruiken om geestelijke ziekten te diagnosticeren
GEZONDHEID Psychologie
De Rorschach test werd voor het eerst ontworpen door een Zwitserse psychiater in het begin van de 20e eeuw en is een projectieve test die wordt gebruikt om geestelijke ziekten te diagnosticeren. In de psychologiegemeenschap zijn de meningen over de test zeer verdeeld. Degenen die in de Rorschach-test geloven, vinden het een waardevol diagnostisch hulpmiddel dat wijdverspreide toepassingen kent. Voor de experts die er niet in geloven is de Rorschach-test echter een complete kwakzalverij, pseudowetenschap op zijn best.
Ondanks dat de Rorschach test gehuld is in controverse, wordt hij nog steeds gebruikt in veel belangrijke contexten, zoals het diagnosticeren van verdachten met een mentale afwijking in strafzaken.
Nieuwsgierig? Bekijk deze galerij voor meer informatie.