De heilige relikwieën van de Heilige Stoel
Politici blinken uit in spreken in het openbaar en staan bekend om hun slimme, boeiende en overtuigende toespraken. Het overbrengen van een boodschap gaat echter verder dan alleen woorden. Non-verbale communicatie, zoals gezichtsuitdrukkingen, toon van stem en lichaamstaal, speelt een cruciale rol bij effectieve communicatie. Politici zijn zich hiervan terdege bewust en begrijpen hoe ze deze non-verbale signalen moeten gebruiken.
Nieuwsgierig? Kijk eens door de galerij om te zien hoe ze dat doen.
Non-verbale communicatie maakt het grootste deel uit van alle communicatie, in totaal ongeveer twee derde. Meer dan de helft van de non-verbale communicatie wordt overgebracht via lichaamstaal. Een ander belangrijk deel wordt overgebracht via de toon van de stem, terwijl woorden zelf naar schatting bijdragen aan minder dan 10% van de communicatie, zoals gerapporteerd door Psychology Today.
Joe Navarro, voormalig FBI Special Agent en auteur, legt het als volgt uit: "Onze behoeften, gevoelens, gedachten, emoties en intenties worden op een elegante manier verwerkt door wat bekend staat als het "limbisch systeem" van de hersenen. Het hoeft niet na te denken, het reageert gewoon in realtime op de wereld en ons lichaam laat zien hoe we ons voelen."
De Huffington Post meldt dat mensen ongeveer 30 seconden hebben om een goede eerste indruk te maken. Dit is van groot belang in de politiek, waar interacties in de media vaak kort zijn.
Volgens lichaamstaalexpert Mark Bowden is alle lichaamstaal een demonstratie of een reactie op macht. Hij benadrukt ook dat mensen hun beslissingen baseren op betrouwbaar gedrag in plaats van alleen op woorden.
Executive coach Carol Kinsey Goman deelt haar advies aan politici met Forbes. Ze raadt aan om je armen op taillehoogte te houden en binnen dat horizontale vlak gebaren te maken om zowel jou als het publiek te helpen zich gecentreerd en beheerst te voelen.
Handen hebben een speciale betekenis voor ons omdat onze hersenen van nature voorzichtig en alert zijn op mogelijke bedreigingen. Als we iemands handen niet kunnen zien, kan dat een gevoel van onbehagen bij ons opwekken. Politici gebruiken een breed scala aan handgebaren om verschillende boodschappen over te brengen, maar het basisprincipe blijft onveranderd - handen moeten te allen tijde zichtbaar blijven.
Zwaaien is een methode om een band op te bouwen met een publiek. Het zendt een boodschap van populariteit uit en zorgt ervoor dat politici vriendelijk en benaderbaar overkomen, met name door kleine zwaaibewegingen.
Dit handgebaar wordt wereldwijd veel gebruikt door politici. Het is een krachtige en nadrukkelijke manier om een boodschap over te brengen terwijl je een publiek toespreekt.
De impact van dit handgebaar is vergelijkbaar met de precisiegreep, maar toch is het niet wijdverspreid populair in Noord-Amerika.
Deze actie geeft vertrouwen en controle aan, maar kan ook dominantie of rebellie uitstralen. De handpalmen naar beneden draaien kan ook een poging zijn om een menigte het zwijgen op te leggen.
Forbes meldt dat deze actie transparantie suggereert, omdat politici aan het publiek proberen te laten zien dat ze niets verbergen.
Volgens Nicolas Fradet, schrijver en lichaamstaalexpert, maakt dit gebaar een positieve indruk. Als de handpalmen naar boven wijzen, vooral als ze gepaard gaan met uitgestrekte armen, geeft het een gevoel van openheid, eerlijkheid en acceptatie. Als de vingers echter wijd gespreid zijn en de armbewegingen beperkt, kan het een smekende houding overbrengen.
Deze actie getuigt van vastberadenheid en een "laten we het doen"-mentaliteit. Als de politicus echter een voorwerp stevig vastgrijpt of zijn handen tot vuisten balt, kan dit duiden op ergernis of woede.
Politici gebruiken dit gebaar om het geloof van hun publiek te winnen, door een façade van oprechtheid te presenteren. Op die manier zoeken ze het vertrouwen van het publiek en vragen ze om acceptatie.
Dit wordt meestal gedaan om een punt te benadrukken. Het laat zien dat politici zeker zijn over een bepaald onderwerp en dat ze niet van gedachten zullen veranderen.
De betekenis van deze actie kan variëren afhankelijk van de situatie. Met een vinger naar iemand wijzen wordt vaak gebruikt als een vorm van berisping en kan heel confronterend en zelfs agressief zijn. Een politicus kan dit gebaar gebruiken om aan te geven dat hij de controle over een debat verliest en zijn toevlucht neemt tot onvolwassen gedrag.
Vingers wijzen op een luchtige manier kan duiden op erkenning of goedkeuring. Politici steken hun vingers vaak omhoog, een gebaar dat wordt geassocieerd met zelfvertrouwen.
Dit handgebaar betekent vertrouwen en een goed begrip van het onderwerp dat wordt besproken.
Het hoofd buigen is een uiting van onderdanigheid en dat wil een politicus vermijden. Door hun hoofd en kin omhoog te houden, stralen ze macht en controle uit, in de hoop gezaghebbend over te komen.
Volgens Science of People glimlachen politici die serieus willen overkomen vaak minder omdat glimlachen wordt gezien als een teken van onderdanigheid.
Politici maken vaak gebruik van handdrukken. Ze schudden meestal stevig en proberen hun dominantie te laten gelden door hun hand iets boven die van de ander te plaatsen. Toch maken de meeste politici een gelijke op-en-neer beweging tijdens het handen schudden.
In 1960 vond het allereerste presidentiële debat plaats tussen John F. Kennedy en Richard Nixon. Kijkers op tv zagen Kennedy als de overwinnaar, terwijl radioluisteraars dachten dat Nixon had gewonnen, zoals Forbes onthulde.
Kennedy gebruikte non-verbale communicatietechnieken om het debat te winnen. De jeugdige deelnemer bracht make-up aan, hield oogcontact met de camera tijdens de antwoorden en straalde een serene en zelfverzekerde uitstraling uit. Nixon daarentegen, die er ongeschoren en bleek uitzag, zweette zichtbaar toen Kennedy druk uitoefende door op verschillende punten in te gaan.
Bij het analyseren van de beroemde 'I Have A Dream' toespraak van de beroemde burgerrechtenactivist, wordt het duidelijk dat hij een positieve houding aannam en zijn onvrede uitte door tijdens de hele toespraak meerdere keren zijn hoofd te schudden. Lichaamstaalspecialist Michael C. Anthony noemt dit een "hoofdschudden van onrechtvaardigheid en vastberadenheid" en zegt verder: "Zijn zoektocht naar verandering wordt ondersteund door een subtiele rechtschapen woede die gehoord moet worden."
Mandela's oprechte glimlach was waarschijnlijk zijn krachtigste vorm van non-verbale communicatie. Zijn warme en betrouwbare uitstraling werd versterkt door zijn licht gesloten oogleden, samengeknepen wangen en ontspannen voorhoofd.
De voormalige Cubaanse president was beroemd om zijn handgebaar in de vorm van een "dubbele L". Dit gebaar gaf een gevoel van scepsis aan tegenover de persoon met wie hij sprak, alsof het impliceerde: "Ik weet niet zeker of ik geloof wat je zegt."
Volgens Business Insider oefende de bekende leider van de nazi-partij handgebaren en lichaamstaal voor zijn toespraken.
Volgens Body Language Project oefende Hitler zijn gezichtsuitdrukkingen en gebaren voor een spiegel. Hij zou ze later ook analyseren met behulp van een fotograaf.
Volgens lichaamstaal- en communicatiedeskundige Mary Civiello geeft het bekende handgebaar van Trump, dat een "L-vorm en kneep" vormt, een gevoel van precisie. Civiello legt uit dat het zelfvertrouwen en besluitvaardigheid uitstraalt, of zoals hij het uitdrukt: "not wishy-washy, he's got this nailed!"
Het ontcijferen van de geheime lichaamstaal van politici
Politieke leiders zijn experts in non-verbale communicatie
LIFESTYLE Politiek
Politici blinken uit in spreken in het openbaar en staan bekend om hun slimme, boeiende en overtuigende toespraken. Het overbrengen van een boodschap gaat echter verder dan alleen woorden. Non-verbale communicatie, zoals gezichtsuitdrukkingen, toon van stem en lichaamstaal, speelt een cruciale rol bij effectieve communicatie. Politici zijn zich hiervan terdege bewust en begrijpen hoe ze deze non-verbale signalen moeten gebruiken.
Nieuwsgierig? Kijk eens door de galerij om te zien hoe ze dat doen.