Het kerstevenement waarbij vrede werd gesloten tijdens oorlogstijd
Petrus de Apostel is een van de meest vereerde figuren in het christendom. Gezien dit feit, heeft het mysterie rondom zijn dood en laatste rustplaats gelovigen en historici al eeuwenlang gefascineerd. De Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad, een architectonisch wonder en spiritueel epicentrum, wordt traditioneel beschouwd als de plaats waar Petrus' graf zich onder de indrukwekkende koepel bevindt. Toch ligt onder dit grote verhaal een doolhof van twijfel, archeologisch onderzoek en theologische intriges.
Velen hebben zich in de loop der tijd afgevraagd of het vereerde man’s skelet werkelijk begraven ligt op deze heilige grond. Het christendom heeft volgehouden om de waarheid over deze zaak te achterhalen. Benieuwd? Blader door deze galerij om het reispad van wetenschappers te begrijpen die op zoek zijn gegaan naar het lichaam van Sint-Petrus.
De apostelen Petrus en Paulus arriveerden in Rome tijdens de heerschappij van Nero (circa 54-68 na Christus) en vonden daar een kleine, maar actieve christelijke gemeenschap. In het weekend predikten de twee in synagogen en in huizen, waarmee ze de vroege christelijke fundamenten in de stad versterkten.
Petrus en Paulus waren twee van de 12 apostelen van Jezus, toegewijd aan zijn discipelschap. Petrus was een visser voordat hij Jezus ontmoette, terwijl Paulus een voormalige vervolger was die een missionaris werd.
De Grote Brand van Rome in 64 na Christus gaf Nero een reden om christenen te vervolgen door hen de schuld van de ramp te geven. Brute openbare executies werden georganiseerd, en Petrus en Paulus kwamen waarschijnlijk om het leven in deze gruwelijke spektakels.
De traditie stelt dat Petrus kruisigde werd met het hoofd naar beneden, uit eigen keuze, omdat hij zichzelf niet waardig achtte om op dezelfde manier te sterven als Jezus. Petrus' dood is een krachtig verhaal in het christendom, maar de gebeurtenissen rondom zijn begrafenis zijn veel minder duidelijk en blijven historici verbijsteren.
De 'Handelingen van Petrus en Paulus' (een vroege apocriefe tekst geschreven rond 400 na Christus) beweert dat Petrus in de omgeving van het Vaticaan werd begraven. Mysterieuze figuren zouden hem in het geheim hebben begraven nabij een terebintboom in de oude necropolis.
Petrus' oorspronkelijke graf was eenvoudig en onopvallend, maar de groeiende christelijke gemeenschap maakte er een pelgrimsoord van. Om de locatie te behouden, werden er extra stenen toegevoegd, en later werd er een herdenkingsmonument gebouwd.
Gaius, een vroege kerkfiguur, schreef rond 200 na Christus over de "trofeeën" van Petrus en Paulus (het woord "trofee" werd gebruikt voor graven die werden gemaakt voor christelijke martelaren). Gaius gaf twee locaties van trofeeën aan: Petrus' graf op de Vaticaanse heuvel en Paulus' graf aan de Via Ostiense.
Naarmate de Kerk van Rome groter werd en haar primaat over andere kerken claimde, groeide ook de belangstelling voor Petrus' graf. In de 2e eeuw werd een theorie ontwikkeld die stelde dat Petrus' autoriteit aan hem was verleend door Jezus Christus zelf, aangezien hij de sleutels van het Koninkrijk der Hemelen kreeg.
In de 2e eeuw werd er een monument (later bekend als de Trofee van Gaius) gebouwd boven Petrus' veronderstelde graf, maar de oorspronkelijke begrafenisplaats van Petrus en de Trofee van Gaius raakten in de komende eeuwen nog verder verborgen.
Keizer Constantijn I (306–337 na Christus) koos de begrafenisplaats van Petrus voor de bouw van een nieuwe basiliek om het prestige van het christendom te versterken. De immense structuur moest een symbool zijn van geloof en macht, en stond op een platform boven de necropolis.
De graven en mausolea in het gebied werden beschermd door heilige wetgeving. Tijdens de bouw werden de graven opgevuld met aarde in plaats van volledig verwijderd, zodat ze bewaard konden blijven. De basiliek werd er bovenop gebouwd.
Tijdens de bouw van de basiliek werd de Memoria Petri boven de Trofee van Gaius gebouwd. De enige bekende visuele weergave van het monument verschijnt op een 5e-eeuwse kist, de Samagher-kist.
In de 16e eeuw werd de Sint-Pietersbasiliek opnieuw gebouwd in de huidige renaissancestijl. Deze nieuwe versie omvatte het toevoegen van een extra platform en het creëren van gewelven die de oude en nieuwe structuren van elkaar scheidden, wat de Vaticaanse grotten vormde. Veel pausen werden daar later begraven.
De reconstructie van de basiliek omvatte ook de creatie van het Pauselijk Altaar, dat boven de Memoria Petri werd gebouwd. De zuilen van het altaar kregen hetzelfde ontwerp als die van het oorspronkelijke monument.
In 1939 leidde het project van paus Pius XII om de Vaticaanse grotten voor het publiek open te stellen tot archeologische opgravingen die Romeinse graven ontdekten. De bevindingen wekten aanzienlijke belangstelling van zowel de Kerk als de academische wereld, aangezien velen probeerden te bevestigen dat Petrus' graf daadwerkelijk onder het altaar lag.
De opgraving was uiterst gevoelig voor de Kerk. Sinds de 16e eeuw hebben protestanten het idee van Petrus' aanwezigheid in Rome uitgedaagd, en zelfs de Duitse priester Maarten Luther twijfelde openlijk aan deze bewering. De Katholieke Kerk stond onder druk om deze belangrijke traditie te valideren, terwijl zowel critici als gelovigen nauwlettend volgden.
Naarmate archeologen dieper groeven, vonden ze een structuur onder het altaar die overeenkwam met de beschrijvingen van de Trofee van Gaius. Paus Pius XII verklaarde met vertrouwen dat het graf van Petrus was gevonden, maar wetenschappers bleven onzeker.
De opgravingen duurden meer dan tien jaar, waarbij 22 graven die behoorden tot de oude Romeinse necropolis werden geïdentificeerd en gerestaureerd. De graven waren ongelooflijk goed bewaard gebleven.
Tijdens het graven onder de Trofee van Gaius stuitten archeologen op een ondergrondse holte die zij aannamen als het graf van Petrus. Ze vonden echter alleen munten die door pelgrims waren achtergelaten, en enkele botresten buiten het graf zelf. De botten werden later naar een andere locatie verplaatst.
ondanks het enthousiasme van het Vaticaan erkende paus Pius XII in 1950 dat het onmogelijk was om te bewijzen dat de botten van Petrus waren. Toch benadrukte hij de historische betekenis van het graf zelf en presenteerde hij de bevindingen als spiritueel definitief in plaats van wetenschappelijk.
Naast de botten en munten werd ook een muur met christelijke symbolen en graffiti ontdekt. Deze werden gedateerd uit de tijd van de bouw door keizer Constantijn, maar waren moeilijk te lezen en te interpreteren. De graffiti wordt sindsdien de "Muur G" genoemd.
Onderzoekers bestudeerden de graffitimuur in de hoop deze te koppelen aan Petrus, en ontdekten verborgen boodschappen van vervolgde christelijke gelovigen. Na zorgvuldige analyse decodeerden de onderzoekers meer dan 20 christelijke symbolen en zinnen, die volgens hen onmiskenbaar wijzen op de verering van St. Petrus.
Het onderzoek onthulde ook de skeletresten die eerder waren gevonden maar over het hoofd gezien. De botten werden opnieuw onderzocht en het werd ontdekt dat ze toebehoorden aan een oudere man. Het prestigieuze omhulsel van paarse wol wees erop dat de resten met grote eerbied waren behandeld.
De analyse van de wollen stof, vermengd met goud, suggereerde dat de botten speciaal waren bewaard. De onderzoekers geloofden dat dit de verheven status van Petrus aangaf en kondigden hun bevindingen met vertrouwen aan. Maar critici vroegen zich af of het bewijs werkelijk iets bewees.
In 1968 verklaarde paus Paulus VI de botten als die van Petrus. Het onderzoek gaf geloofwaardigheid, maar twijfel bleef bestaan. Ondanks de verklaring van de paus, bleven sommigen sceptisch en betoogden dat er te veel hiaten in het bewijs waren om het als definitief bewijs van Petrus' identiteit te beschouwen.
Tijdens de opgravingen raakte een fragment van de graffiti (met Griekse letters) los. De tekst was onvolledig, maar archeologen restaureerden het als PETROS ENI ("Hier is Petrus"). Sommige geleerden waren het echter niet eens en beweerden dat de tegenovergestelde betekenis ook uit de onvolledige inscriptie kon worden afgeleid: PETROS ENDEI ("Petrus is hier niet").
Hoewel het logisch lijkt dat Petrus' begrafenisplaats een vereerde herdenking werd, blijft er onzekerheid over of de ontdekte resten daadwerkelijk van hem zijn. De ingang van Petrus' graf markeert een gebied doordrenkt van christelijke eerbied, maar het ultieme bewijs van zijn aanwezigheid blijft elusief.
Het Vaticaan handhaaft een delicate balans tussen religieus geloof en empirisch bewijs. Ondanks intensieve pogingen om Petrus' begrafenis te bevestigen, blijft definitief bewijs onderzoekers ontglippen. De discussie blijft voortduren onder geleerden, gelovigen en sceptici.
Eeuwenlang was de necropolis van het Vaticaan een vereerde plek, maar de moderne archeologie heeft veel van de oude beweringen van de kerk zowel ondersteund als in twijfel getrokken. Spirituele traditie en wetenschappelijk onderzoek zullen elkaar in de loop van de decennia blijven bestrijden in hun pogingen te begrijpen wat er met het lichaam van Sint Pieter is gebeurd.
Bronnen: (National Geographic) (Britannica) (Basilica di San Pietro)
Ligt St. Petrus echt begraven onder de Vaticaan?
Sommige geleerden weten nog altijd niet wat ze moeten geloven
LIFESTYLE Christendom
Petrus de Apostel is een van de meest vereerde figuren in het christendom. Gezien dit feit, heeft het mysterie rondom zijn dood en laatste rustplaats gelovigen en historici al eeuwenlang gefascineerd. De Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad, een architectonisch wonder en spiritueel epicentrum, wordt traditioneel beschouwd als de plaats waar Petrus' graf zich onder de indrukwekkende koepel bevindt. Toch ligt onder dit grote verhaal een doolhof van twijfel, archeologisch onderzoek en theologische intriges.
Velen hebben zich in de loop der tijd afgevraagd of het vereerde man’s skelet werkelijk begraven ligt op deze heilige grond. Het christendom heeft volgehouden om de waarheid over deze zaak te achterhalen. Benieuwd? Blader door deze galerij om het reispad van wetenschappers te begrijpen die op zoek zijn gegaan naar het lichaam van Sint-Petrus.