De invloed van de Drieklovendam op de aarde
Veel etnische groepen op de Philippijnen hebben unieke begrafenispraktijken. Het Kankanaey-volk hangt zijn kisten op, omdat ze geloven dat hoe dichter bij de lucht, hoe dichter de overledene bij de hemel is.
De christelijke begrafenispraktijk volgt het liturgieboek van de IJslandse kerk. De begrafenis wordt gehouden in een kerk en uitgevoerd door een priester. Daarna wordt de kist naar de begraafplaats gebracht of gecremeerd.
Vanwege het gebrek aan ruimte op begraafplaatsen is cremeren veel populairder geworden in Zuid-Korea. Mensen kiezen ervoor om van de as edelsteenachtige kralen te maken in turquoise, roze of zwart, die bekend staan als doodskralen. Deze worden vervoglens thuis opgehangen.
In de Balinese traditie laat crematie de ziel vrij om een nieuw lichaam te bewonen. Het wordt beschouwd als een heilige plicht en crematies worden meestal uitbundig gevierd met veel rituelen, versieringen, offers en eten. Het lichaam wordt overigens vaak maanden zelfs jaren na overlijden pas gecremeerd.
In Taiwan is een extravagante, grote begrafenis een teken van rijkdom en sociale status. Daarom gaan sommige families zo ver dat ze met neonverlichte vrachtwagens en strippers huren om er een extravagant feest van te maken!
Deze aangepaste doodskisten zijn geen gewone doodskisten, ze zijn ontworpen om de essentie van de overledene vast te leggen en hun persoonlijkheid, beroep of hobby's te weerspiegelen.
Met een mix van West-Afrikaanse, Franse en Afro-Amerikaanse tradities hebben begrafenissen in New Orleans een unieke balans tussen vreugde en verdriet, omdat de rouwenden worden aangevoerd door een fanfare. De muziek begint droevig, maar als het lichaam eenmaal begraven is, verandert de muziek in een vrolijke noot.
Als spirituele hoofdstad van het hindoeïsme wordt cremeren in de heilige stad Varanasi gezien als een manier om het nirvana te bereiken en te ontsnappen aan de cyclus van reïncarnatie. Crematiebrandstapels worden openlijk tentoongesteld langs de Ganges, ter ere van de doden en stervenden.
De Malagasy bevolking van Madagaskar heeft een beroemd ritueel dat famadihana heet, oftewel het omdraaien van botten. Eens in de vijf of zeven jaar vieren families feest bij hun voorouderlijke crypte waar de lichamen, gewikkeld in doeken, worden opgegraven en besprenkeld met wijn of parfum. Voor velen is het een kans om goed nieuws aan de overledene te vertellen en om zegeningen te vragen.
Omdat er maar weinig begraafplaatsen beschikbaar zijn, kiezen veel inwoners voor crematie. En omdat het taboe is om de as mee naar huis te nemen en het duur is om voor een crematienis te betalen, kiezen veel mensen voor een asverstrooiingsceremonie op zee.
De begrafenisrituelen in Iran kunnen dagen duren en zijn sterk beïnvloed door het islamitische geloof van het land. Het lichaam wordt negen keer gewassen en in een witte lijkwade gewikkeld. Het wordt als zeer heilig beschouwd om de kist te helpen dragen of aanraken, dus begrafenisstoeten bestaan vaak uit grote mensenmassa's rond de kist.
Veel Vajrayana-boeddhisten in Tibet geloven in de transmigratie van geesten na de dood. Om deze terug te brengen naar de aarde wordt het lichaam in stukken gehakt en op een bergtop geplaatst, alwaar het wordt opgegeten door gieren en andere beesten. Dit wordt al duizenden jaren gedaan.
Italiaanse begrafenistradities komen overeen met het katholicisme. De kist is meestal open en het is gebruikelijk om de wang of het voorhoofd van de overledene te kussen.
Veel Cambodjanen zijn boeddhisten, dus ze geloven dat de dood deel uitmaakt van een cyclus van reïncarnatie. Naaste familieleden dragen wit, de kleur van rouw, en scheren mogelijk hun hoofd kaal voor de begrafenis.
Vanwege boeddhistische tradities is crematie een populaire keuze voor Japanners. Na de begrafenis wordt het lichaam gecremeerd en gebruiken familieleden eetstokjes om botfragmenten uit de gecremeerde resten te verwijderen. Daarna plaatsen ze de fragmenten in een urn, die naar een familiegraf wordt gebracht.
In de Joodse traditie scheuren directe familieleden een stuk van hun kleding als symbool van het verlies en verdriet dat ze ervaren. Dit gebeurt vóór de begrafenisceremonie.
In de Pacifische natie Kiribati wordt het lichaam van de overledene een paar maanden na de begrafenis opgegraven. De schedel wordt dan meegenomen, gepolijst en geconserveerd zodat de familie hem thuis kan laten zien.
In Mongolië is de traditionele begrafenisceremonie een ingewikkeld proces waarbij de aanwezigen bidden en blauwe stenen in het bed leggen waar het lichaam ligt. Er wordt een witte sluier over het gezicht gelegd om te voorkomen dat kwade geesten binnendringen. Als het lichaam geprepareerd is, wordt het buiten het dorp achtergelaten zodat honden en gieren het kunnen opeten.
Bij de Masai in Kenia en Tanzania worden de lichamen van de doden in de velden achtergelaten zodat aaseters ze kunnen opeten. Formele begrafenissen zijn alleen weggelegd voor stamhoofden als teken van respect.
In de VS kiezen steeds meer mensen voor milieuvriendelijke begrafenissen. Dit betekent dat mensen biologisch afbreekbare, gevlochten wilgenkisten krijgen, die in de grond vergaan.
Wanneer een dierbare sterft in de Aboriginal gemeenschap in het Northern Territory van Australië, beginnen uitgebreide rituelen. Eerst wordt er een rookceremonie gehouden in de woonruimte van de overledene om zijn of haar geest te verdrijven. Vervolgens wordt er een feest gehouden, waarbij de rouwenden eten en dansen.
Een ritueel dat Ma'nene wordt genoemd door het Toraja-volk in Indonesië, is een manier om de doden te eren. Families graven de lichamen op, maken ze schoon en kleden ze in nieuwe kleren. Door hun overleden familieleden te laten zien dat ze nog steeds van hen houden en om hen geven, hopen ze het volgende jaar gezegend te worden met een goede oogst.
Volgens de tradities van de Igbo-stam betekent de dood niet het einde van het leven, maar de overgang naar een nieuwe wereld. Dus nadat het lichaam is begraven, houden ze een 'tweede begrafenis', een uitbundig feest vol eten, drinken en entertainment. Het duurt een paar dagen tot een paar weken.
In de Oosters-orthodoxe traditie wordt de overledene bij een begrafenis in een comfortabele kist gelegd met meerdere dekens en kussens. Rouwenden bereiden de overledene ook voor op de andere wereld door alles neer te leggen waarvan ze denken dat de persoon het in het hiernamaals nodig zal hebben.
De begrafenisgewoonten in Mexico zijn diep geworteld in het katholicisme, waarbij een begrafenis en een katholieke mis worden gehouden. Een uniek aspect van de Mexicaanse cultuur is de jaarlijkse Dag van de Doden, waarop de overledenen worden gevierd met eten en drinken, kaarsen, suikerschedels, bloemen en nog veel meer.
De ramen van een huis waarin de overledene woonde, worden met as besmeurd en het bed wordt uit de kamer van de overledene verwijderd. Na de begrafenis wast iedereen het stof en vuil van het kerkhof af voordat ze het huis binnengaan. Zo wassen ze ongeluk van zich af.
Net als bij een katholieke begrafenisdienst is er een wake waarbij het lichaam van de overledene in het eigen huis of bij een familielid wordt opgebaard. Familie, vrienden en buren komen drie dagen en nachten samen om voor de overledene te bidden. Na de begrafenisstoet is er een feest waar mensen kasza eten. Dat is een soort havermout, met honing en wodka.
Volgens een traditie die bekend staat als el muerto parao kiezen sommige families ervoor om het lichaam staand of met open ogen op een stoel te zetten. Rondom het lichaam wordt een uitgebreide herdenking gehouden om te vieren wie ze waren en wat hun interesses waren.
Bronnen: (TED Ideas) (Insider) (The Culture Trip)
Over de hele wereld hebben verschillende culturen hun eigen specifieke tradities wanneer iemand overlijdt, wat ook een grote verscheidenheid aan geloofsovertuigingen en waarden weerspiegelt. In Westerse landen is een uitvaart vaak somber waarbij mensen in zwarte rouwkleding een ingetogen dienst houden. Op andere plaatsen zijn begrafenissen een vrolijke viering van de doden, gevuld met muziek, dans en heerlijk eten en drinken.
Wil je een reis rond de wereld maken en een aantal uitvaartradities onder de loep nemen? Klik dan door deze galerij!
Een oude traditie die nog springlevend is onder het Anga volk van Papoea-Nieuw-Guinea is het mummificeren van de overblijfselen van de doden. Men gelooft dat de overledenen op deze manier beter herinnerd kunnen worden dan wanneer ze onder de grond worden begraven. Men gelooft ook dat ze hun families na hun dood kunnen blijven beschermen.
Fascinerende uitvaarttradities wereldwijd
Ontdek hoe deze culturen de doden eren
LIFESTYLE Overlijden
Over de hele wereld hebben verschillende culturen hun eigen specifieke tradities wanneer iemand overlijdt, wat ook een grote verscheidenheid aan geloofsovertuigingen en waarden weerspiegelt. In Westerse landen is een uitvaart vaak somber waarbij mensen in zwarte rouwkleding een ingetogen dienst houden. Op andere plaatsen zijn begrafenissen een vrolijke viering van de doden, gevuld met muziek, dans en heerlijk eten en drinken.
Wil je een reis rond de wereld maken en een aantal uitvaartradities onder de loep nemen? Klik dan door deze galerij!