Hoe strikt waren de beperkingen voor vrouwen tijdens de Tweede Wereldoorlog?
In het midden van de 20e eeuw begon een groep Sovjetwetenschappers nieuwe soorten zoogdieren te introduceren in de Kaukasus. Ze importeerden een grote verscheidenheid aan soorten, van Zuid-Amerikaanse chinchilla's tot Chinese wasbeerhonden. Maar toen ze de muskusrat, ook bekend als beverrat of nutria, in Azerbeidzjan introduceerden, konden ze niet weten dat ze een knaagdier loslieten dat een van 's werelds grootste plagen zou worden.
Nieuwsgierig? Bekijk deze galerij voor meer informatie.
Door de eeuwen heen hebben mensen verschillende pogingen gedaan om nieuwe of uitgestorven soorten in verschillende omgevingen te introduceren of opnieuw te introduceren.
Een van de best gedocumenteerde pogingen was die van de Russische zoöloog Nikolai Vereshchagin. Zijn werk heeft vandaag de dag nog steeds invloed op ecosystemen.
Hij onderzocht grotschilderingen terwijl hij door de regio trok en in 1954 publiceerde hij een boek waarin hij de evolutie van de Kaukasus in de loop van 11.000 jaar beschreef.
Met zijn onderzoek wilde Vereshchagin niet alleen de ecologische geschiedenis van de regio vastleggen, hij wilde deze ook veranderen.
Een van de belangrijkste redenen om dit te doen was om te zorgen voor meer dieren waar mensen op konden jagen voor bont en wild. Er was echter ook een verondersteld doel om ecosystemen te 'verrijken'.
In een poging om het landschap opnieuw vorm te geven, begonnen Vereshchagin en zijn team op grote schaal geïmporteerde dieren te introduceren.
Alleen al in Azerbeidzjan werden meer dan negen soorten zoogdieren geïntroduceerd. Hieronder bevonden zich kortstaartchinchilla's uit de Andes en wasbeerhonden uit China.
De meeste soorten die Vereshchagin en zijn team introduceerden, hadden moeite om te overleven in hun nieuwe omgeving. Eén uitzondering was echter de reusachtige Zuid-Amerikaanse viscacha.
Toen Vereshchagin de muskusrat, ook wel beverrat of nutria genoemd, voor het eerst meenam naar Azerbeidzjan, introduceerde hij een bescheiden populatie van slechts 213 knaagdieren.
We zijn nu 70 jaar verder en muskusratten komen voor in habitats over de hele wereld. Bovendien worden ze erkend als een van de 100 meest invasieve plagen ter wereld.
Muskusratten lijken een beetje op capibara's en bevers, maar hij is zeker niet zo populair als deze twee. Misschien komt het omdat er 'rat' in zijn naam zit?
Met oranje snijtanden die altijd blijven groeien en een staart van bijna 30 cm lang zijn muskusratten nooit een lust voor het oog geweest.
Ze leven meestal in paren of grote kolonies en meestal komen ze 's avonds tevoorschijn om zich tegoed te doen aan een maaltijd van wortels en moerasgrassen.
Muskusratten zijn goede zwemmers, dankzij de grote, zwemvliezen aan hun achterpoten. Ze kunnen ook tot vijf minuten duiken om zich te voeden en aan roofdieren te ontsnappen.
Muskusratten hebben verschillende aanpassingen waardoor ze in omgevingen over de hele wereld gedijen. Ze zijn nu zelfs te vinden op elk continent behalve Antarctica en Oceanië.
Een belangrijk kenmerk van de vrouwtjes is dat ze in één nest vier of vijf nakomelingen kunnen krijgen.
Koppel dat aan het feit dat ze slechts enkele dagen later opnieuw zwanger kunnen worden, en je hebt een soort die zich drie of vier keer per jaar kan voortplanten.
Bovendien zijn muskusratten buiten hun geboortestreek Zuid-Amerika in staat geweest om te gedijen zonder de dreiging van hun natuurlijk voorkomende roofdieren.
Toch zijn er aanwijzingen dat ze hun weg hebben gevonden naar lokale voedselketens. In Italië wordt er bijvoorbeeld op gejaagd door de rode vos en de grijze wolf.
Er zijn een aantal problemen verbonden aan muskusrattenpopulaties. Ten eerste hebben ze de vervelende gewoonte om holen te graven in rivieroevers, waardoor deze gedestabiliseerd raken en erosie veroorzaken.
Ten tweede hebben ze een enorme eetlust en staan ze erom bekend dat ze agressief foerageren. Volgens sommige bronnen eten muskusratten tot 25% van hun lichaamsgewicht, zowel in de zomer als in de winter.
In ecosystemen over de hele wereld heeft de eetlust van muskusratten de oogsten van boeren vernietigd en een negatief effect gehad op verschillende planten-, insecten-, vogel- en vissoorten.
Tot slot hebben muskusratten de reputatie dat ze ziektes bij zich dragen die schadelijk zijn voor mensen. Een van die ziekten is toxoplasmose.
Toxoplasmose is een infectie die meestal geen symptomen heeft, maar wel gevaarlijk kan zijn voor zwangere vrouwen en mensen met een verzwakt immuunsysteem.
Als gevolg van dit alles proberen veel landen al jaren om muskusratten uit te roeien. Bijna geen enkel land is daar echter in geslaagd.
Een zeldzame uitzondering is het Verenigd Koninkrijk, waar na een gecoördineerde inspanning van jagen en vangen de laatste wilde beverrat in 1989 werd gevangen.
Voor de rest van de wereld is volledige verwijdering een veel grotere uitdaging en experts blijven worstelen met de schadelijke effecten van het kunstmatig introduceren van een soort in een nieuwe habitat.
Zie ook:
Bronnen: (BBC)
Het Sovjet-geheim achter de muskusratten-invasie
Dit experiment heeft tot op de dag vandaag grote gevolgen
LIFESTYLE Wildlife
In het midden van de 20e eeuw begon een groep Sovjetwetenschappers nieuwe soorten zoogdieren te introduceren in de Kaukasus. Ze importeerden een grote verscheidenheid aan soorten, van Zuid-Amerikaanse chinchilla's tot Chinese wasbeerhonden. Maar toen ze de muskusrat, ook bekend als beverrat of nutria, in Azerbeidzjan introduceerden, konden ze niet weten dat ze een knaagdier loslieten dat een van 's werelds grootste plagen zou worden.
Nieuwsgierig? Bekijk deze galerij voor meer informatie.